Can Manay, evet iyi konuşuyor, normal bir insana göre farklı bir bakış açısı var ama o kadar. Özel, vay ben hiç böyle düşünmemiştim dedirtecek bir durumu yok. Türkiye’de bir iki kişi var ki, televizyonda bu işi çok iyi yapıyorlar. Keşke, hiç değilse Can Manay’ın televizyon program diyalogları için onlardan destek alınsaymış .
Can Manay, Duru ile tanıştıktan sonra yolda giderken, Duru’nun elinde gördüğü amblemin aynısını, arabasının önünden geçen bir öğrencinin enstrümanında görür. Peşine takılır. Bu şekilde de İstanbul Sanat Üniversitesine ve dolayısıyla da Duru’ya ulaşır. Keşke bu durumu böyle bir tesadüfe bırakmasalardı. Hani üniversite başka bir yolla da bulabilirdi sanki.
Mehmet Günsür’ün canlandırdığı Deniz karakterine yazılan “sanatçı demek” diye başlayan cümleler gerçekten sıkıcıydı.
Deniz kafayı sanatla bozmuş, Deniz idealist, bak bundan dolayı Duru böyle yapacak, alt bilgisinde bu kadar kör göze parmak yürünmeseydi iyi olurdu. Zira sahnelerden yenildi.
Can Manay’ın üniversitede Duru’nun prova yaptığı yeri bulması, yakalanmamak için tam salondan çıkacakken bir görevli tarafından neredeyse zorla içeri çekilip izlemesi için oturtulmasını anlamadım.
Can Manay’ın “defterimi galiba burada unuttum” bahanesiyle, Duru’nun evine gelmesi ve Duru’nun da üzerindeki küçücük dantelli şort pijama ile Can Manay’ı eve davet etmesi biraz garipti.
Zira Duru karakteri aslında o kadar da şuh bir kadın gibi çizilmemişti.