KENDİMİ ELEŞTİRİRİM
Filmi izlediniz. Nasıl buldunuz?
Evet, izledim. Çok etkilendim. Şunu çok net söyleyebilirim ki, Türk sinemasında gördüğüm en iyi kahve tarama sahnesiydi. Türkiye standartlarının üstünde, yönetmenimiz Kemal Uzun çok başarılı bir sahne çekmiş.
Kendinizi beğendiniz mi?
Hiçbir zaman kendimi beğenemiyorum. Hatta izlerken “Keşke şurada, şunu da yapsaydım” diyorum. Tabii o ruha bürünmüş olduğumu görebiliyorum ama eleştirdiğim noktalar da oluyor. Emin ol birçok oyuncu için de bu böyledir.
“Kendimi beğenmiyorum” derken… Mütevazıyız yani?
Bence en büyük tehlike bir oyuncunun kendini çok beğenmesidir. Tabii ki takdir edeceksin, iyi oynadığın sahneleri ama bu dışarı karşı olmamalı. Mütevazı olmak, sadece mesleki anlamda değil, yaşamın her halinde olmalı. Övünmek, beğeni almak başkaları tarafından yapılırsa şık olur.
Senaryo ilk önünüze geldiğinde ne düşündünüz?
Derin bir acının ve dramın olması, en özünde adaletsiz, vicdansız ve yaşanmış bir hikâye olmasıyla fark yaratacağına inandım. Yaşanmış bir aile dramı olduğu için de projeye pozitif baktım. Kemal Uzun, çok beğendiğim bir yönetmen. Dolayısıyla onun oluşu beni çok etkiledi.
Sadece popüler olmak adına oyuncu olmak isteyenler var. Ne düşünüyorsunuz yeni nesil hakkında?
Oyunculuk çok bereketli bir toprak… Rengarenk çiçeklerle dolu, müthiş bir tablo misali. Çünkü her türlü karakteri canlandırıyor, araştırıyor ve gözlemliyorsun. Yeni nesle lafım yok. 20-25 yaşlarında ben de böyle değildim. Bu bir süreç, hepimiz imtihandan geçiyoruz. Ünlü olmak kolay değil. İster bir edebiyatçı, ister bir balerin, ister bir şarkıcı ol. Şöhret, ün tuzaklarıyla gelir. Çevrende seni doğru yönlendirecek birilerinin olması çok önemli. Beni yönlendiren kimse olmadı. Hatalarım, başarısızlıklarım biraz da bu yüzden. Kendim düşe kalka öğrendim, bu yıllara geldim.
O yıllara tekrar dönmek ister miydiniz?
Her şey zamanında güzel… Hatalarım ve başarısızlıklarım olmasaydı buralara gelemezdim. İyi ki yaşamışım diyorum. O acılar insanı büyütüyor…