Kariyerinizde sizi en çok tatmin eden nelerdi? İlgi mi, alkış mı, iz bırakabilmek mi?
Samimi ve dürüst olmam gerekirse ki zaten yapı olarakta böyle biriyim, öncelikte tabii ki ego ile ilgili bir durum bu. Daha toy olduğunuz dönemlerde, nefis terbiyesine başlamamış olduğunuz süreçlerde tamamiyle “ben merkezcilik”, “beni alkışlasınlar”, “beni beğensinler” diye devam eden “ben cümleleri” hemen hemen Türkiye’de ki bütün sanatkarlarda, oyuncularda, şairlerde, edebiyatçılarda mevcut bir haldir. Marifet bu beni “bendeniz”e, en ucu da “fakiriniz”e çevirebilmektir. Başlangıçta tabii ki alkış ve odak noktası olmak sizi aslında mutlu ediyor. Yıllar içinde ise, bu durum iz bırakabilmek , toplum adına hizmetlerde bulunabilmek gibi değişimlere uğruyor. Uzun yıllardır hep düşünmüşümdür ünlü olmamın bir sebebi olmalıdır diye. Bu sebeple de çok sık kısa film festivallerinde jüri üyelikleri ,çeşitli belediyelerin ya da üniversitelerin organize ettiği söyleşilere katılıyorum. Toplumla iç içe olmayı ve onlarla samimi paylaşımları seviyorum.
İlk kez ne zaman ünlü olduğunuzu hissettiniz?
1998’te Ebru Gündeş’le “Deli Divane” diye bir dizi yapmıştık, o zaman ses sanatçılarına dizi yapılırdı. Muazzez Ersoy’la da çalıştım. O zamanlar çok fazla kanal da yoktu ve tanınıyorduk. Ama tabii ki en çok 2000 yılında “Asmalı Konak”ta tanındım. Benim için de bir milattır 2000 yılı.