Son durum dersek şöyle bir toplayalım çıkaralım, bakalım sonu ne olacak?
Ömer ve Defne’yi toplarsak ne çıkar mesela;
Birbirine oldukça zıt iki insan, hayata baktıkları yerler farklı, sosyal çevreleri farklı, eğitim düzeyleri de farklı sanırım (Defne’nin eğitimiyle ilgili herhangi bir bilgi yok şimdilik.) Bambaşka hayatlardan gelen benzer yaraları olan iki insan. Kızımız güzel, oğlumuz yakışıklı, ama ayrı dünyaların insanları (ayrıca Defne’nin değişiyle ayrı dünyaların bünyeleri). Bu toplamada sonuca varmayı sağlayacak tek şey, oğlumuzun yaşadığı inişli çıkışlı gençlik yılları nedeniyle sadece gerçek olan insanlara verdiği değer. Ömer’e ilk bakış attığımızda, kendini beğenmiş, umursamaz, soğuk bir adam görüyoruz. Defne’ye ilk baktığımızda ise, bizim mahallenin kızı işte. E bu ikisi yağ ve su gibi diyebiliriz, nasıl karışacaklar? Bunu tek yolu var; karmaşa. Yaşadıkları her olay bu karışımı tetikliyor. Olay ne kadar büyük olursa karışım da o kadar iyi hale geliyor. Bizimkiler bililmsel tabiriyle “emülsiyon” gibiler. (Emülsiyonlar kararlı değildir ve kendiliklerinden oluşmazlar. Emülsiyon oluşumu için karıştırma, çalkalama gibi bir işlemle karışıma enerji vermek gerekir.) Kısaca ne kadar olay o kadar karışım diyelim. Toplamanın yolunu bulduk gelelim sonuca. Biraz ızdıraplı bir yoldan geçse de, mutluluk çıkar bu toplamdan. Birbirlerinin eksiklerini tamamlayarak “tek” olan bir sevgi çıkar. Birinin keskin uçlarını diğerinin bakışları yumuşatır. Ötekinin fazladan olan naifliğini diğerinin köşeleri törpüler. Ortaya bir tablo çıkar, romanlardan fırlamışçasına. Ama sanmayın çalkantısız olur bu toplam. Ne kadar çok çalkalarsan o kadar iyi karışıyor demiştik malum.