Toplama işin kolay kısmı. Hadi biraz da çıkarma yapalım:
Ömer’den Defne’yi çıkarsak mesela?
Ömer kaybolabilir. Sevdaya dair son kalesi gibi Defne. Hatta biraz da güvene dair diyebiliriz. Sanki onu kaybederse bir daha kapılarını kimselere açmaz, açamaz gibi görünüyor. Yüzeysel şeyler yaşar, ama artık kalbine kimseyi sokamaz gibi. Hele bir de terk edilirse kimse göremez Ömer’in bir kalbi olduğunu tekrar. Geçmişte terk edilmiş, lise yıllarında yaşamış ilk terk edilişini hayatının en zor dönemini yaşarken (anne ve babasını kaybettiği yıllarda) ve hala oradan izleri var belli ki. (Yanlış anlaşılmasın İz’e dair duygularından kalanlardan bahsetmiyorum.) Defne onu dağ evinde bırakıp gittiğinde ikinci terk edilişini yaşadı. Belki de Neriman’ın zoruyla ertesi sabah Defne’yi karşısında görmeseydi çok daha sıkıntılı bir süreç yaşayacaktı. İçindeki öfke kemirecekti Ömer’i. Defne arkasına bakmadan gitmiş olacaktı. (Hepimiz Neriman’a kızdık arayı bozdu diye ki bozdu, ama devamında bence farkında olmadan iyi bir şey bile yapmış olabilir, Defne’ye geri gideceksin diyerek.) Defne’nin ertesi sabah karşısına çıkmasıyla dengeleri bozuldu, öfkesini dışarı çıkarttı, içindeki zehri akıttı ve sakinleşti. Hatta bir daha kaçamasın diye evlenme bile teklif etti. Kendi içinde sevdadan çaldıklarıyla büyütemedi nefretini. İşlemin sonucuna gelirsek bu saatten sonra Ömer’den Defne’yi çıkarırsak geriye sadece et ve kemik kalır (bir de baklavalar), ruhunu sıyırıp atarız Ömer’in. İlk bölümde tanıştığımız bir Ömer vardı hatırlar mısınız robot gibi, hah işte o Ömer kalır. MÖ (milattan önce), MS (milattan sonra) gibi… Ömer için artık hayat DÖ (Defne’den önce), DS (Defne’den sonra) olur.