Songül’ü düşünce gücümle yok etmeye çalıştım. Bütün bir bölüm, Songül her göründüğünde, yemin ediyorum yaptım bunu. Gına geldi bana çünkü. Baba’dan tutun, Sinan’a kadar suçlu suçsuz herkes, fersah fersah bedel öderken, bu kadının bedel ödemenin ne demek olduğunu tam kavrayamamış halleri beni benden aldı artık. Kendi yaptığı planla kendini imha ederse, İpek kızımız, Sadrettin’e aşık olursa gerçekten, Sado zaten tutuşmaya yer arıyor, çok güleceğim ve çok çooook sevineceğim. Son gülen bu sefer iyi gülmeyecek gibi Son-gül. Şu bedbahtlar bedbahtı espriyi de bıraktım ya buraya, bana da helaller olsun yani.
Birkaç bölüm önce özeti yazarken küçük notlarımda demiştim ki: Meltem’i al sev. Tüm kırılmışlıklarını sabah akşam sev. Aynısını buraya kopyala-yapıştır yapıyorum, kusura bakmayın. Çünkü Meltem için diyebilecek başka bir şey bulamıyorum. Ne kadar varsa kırılmış yanın, onlardan öperim kadın. Gözyaşlarını, gözyaşım bellerim. Seni mahveden o küresel havaları, Pikaçulaşıp, elektrik salınımlarımla mahvederim. Ah Meltem, ahh! Gönlüm istiyor ki Zülfikar’ın o hastanedeki tüm repliklerini yazayım buralara, dolsun taşsın ama sayfaların alıp başını Everest’e tırmanması korkumdan yapmayacağım öyle bir şeyi. İzlediğimiz o beş dakika içinde göndermeden göndermeye atlayıp, bizi kahkahalara boğdun Zülfikar. Alkışlar, tebrikler bir kez daha bu sefer Metin-Feyyaz ıhımmm şey pardon Meltem-Zülfikar tekliği için gelsin lütfen.