– Bir dönem ekrana ara verdiniz. O süreçte neler yaptınız?
Çalışırken insanın en çok istediği şey boş vakittir ama öyle bir vakit geldiğinde öylece kalırız, yapacak bir şey bulamayız. Neyse ki, çalışırken planlı ve disiplinli bir yaşam tarzına alışıyoruz. Bunu sürdürmek de zor olmuyor. Boş vakitlerimi işim için güç ve birikim toplamaya ayırdım. Okumak ve seyahat etmek, hiç bitmeyecek aktiviteler. İş yoğunluğunda bir süre ertelediğim sosyal hayata dönüş yaptım. İnsan, iç dünyası dışında bir dünya olduğunu unutuyor. Hiç iş konuşmadan sevdikle- rimle uzun ve kaliteli zaman geçirdim. Kendimi şarj ettim.
– Kayıpları bulmaya, cinayetleri çözmeye çalışıyorsunuz. Psikolojinizde ne gibi değişimler oldu?
Bence kayıpları olan, yakınlarını cinayete kurban vermiş insanların psikolojilerini konuşmak lazım. Tarifi imkansız acı çekiyorlar. Bende uyandırdığı en belirgin duygu, ‘Bu acıyı paylaşmalıyım’ oluyor. Bu da bazen empati dozunun artmasına sebep olabiliyor. Bu noktada kendimi korumam zorlaşıyor. Kendimde değişim varsa da farkında değilim.