BİR DÖNEM İNŞAATTA ÇALIŞTIM
Hayat hikayenize hatırlayabildiğiniz ilk anıyla başlayalım…
– Benimki biraz fil hafızası. O yüzden sebepsiz yere hatırladığım çok şey var. “O gün şöyle olmuştu” deyip geçiştirilecek cinsten anılar. Ama değeri olan dersen anlatacak bir şeylerim olur elbet. Çocukluğumda bir dönem inşaatta çalıştım. Bize ait bir inşaattı ama ben patron çocuğu olmadım. Çünkü babam hiç “patron” olmadı. Hepimiz, oradaki herkes gibi çekiç sallayıp herkes kadar harç taşıdık. Sonra sıra tabelayı boyamaya geldi. Son noktayı koyup huzura çıkma vakti. O noktada bu işi ben üstlendim ve 4 senelik emeğe son noktayı koydum. O ana dair hatırladığım 3 önemli şey; alın teri, gurur ve o yaşta bunları hissedebilecek kadar yaşamış olmak. Belki o tabela bir dönüm noktası olmadı ama izleri ve hatırlattıklarıyla beni ben yapan şeylerin temelini attı. Unutmam, unutamam.
Çocukken nasıl bir Çağrı Çıtanak vardı? Yaramaz, uslu, çalışkan, futbol oynayan, ağaca tırmanan, çekingen, atılgan…
– Bir dönemim susmadan, bir dönemim ise konuşmadan geçmiş. O kadar konuşmuşum ki psikolog bir komşumuz gönüllü olup ‘bana getirin’ demiş. Ona başarısızlık yaşattığım için özür dilerim ama olmamış. Sonra zamanla içimden konuşmaya, sonra da düşünmeye başladım. Derslerimde olmasa da çalışkan olduğum kesin. 8 yaşımda sebepsiz yere “Ben limonata satacağım” diye tutturup bütün mahallenin çocuklarına maçtan sonra limonata satmışlığım var mesela. Yani futbol oynamadım belki ama maç bitimlerinin hazzını yaşadım kendimce. Kazandığım paralar da hâlâ babamın cüzdanında, belki de en değerli hatıra olarak durur. Sürekli gülen, güldüren, mutlu bir çocukmuşum.