Antakya Belediyesi Şehir Tiyatrosu’nda eğitim almışsınız. Nasıl bir dönemdi?
– Dört senelik bir süreç bu. Elbette ki var. Ama o zamanların lafı açılmışken anmak istediğim başka bir şey var müsaadenizle. Sekizinci sınıfta kaybettiğim, sıra arkadaşım, mahalle arkadaşım, tiyatrodan arkadaşım ve ortak hayaller kurduğumuz dostum Erman Oflazoğlu. Ondan kalan hayalleri gerçekleştirmenin hırsıyla pes etmedim belki de uzun bir sure. Yapamadım hepsini ama olsun. İlginç olmasa da içime kazınmış bir anı bu. Ya da belki bir insanın yok oldukça var olması açısından ilginçtir. Bilemiyorum.
KENDİNE HAS KARAKTERLERİ SEVERİM
Bir röportajınızda “Amigo Behçet diye bir karakter oynamıştım. Kısa sürdü ama hikayesi iyi karakterdi. Olsa da oynasak dedirten cinstendi” demişsiniz. Bundan yola çıkarsak, olsa da oynasak dediğiniz, hayal ettiğiniz bir karakter var mı?
– Bir karakter yazamam şimdi ama kendine has karakterleri severim. Nevi şahsına münhasır denir ya hani. Detayları olan karakterleri severim. Amigo Behçet ne kadar doğru bir terim bilemiyorum şu an ama bir tribün abisiydi. Düşündükçe bir şeyler bulabileceğiniz, kendi içinde zengin bir karakterdi. Bülent’ten iyi olmasın, o da iyi bir abimizdi. Sonra kayboldu ortadan. Bir şeyler yarattığınızı hissetmeniz önemli bu işte. Keyif ve motivasyon getiriyor beraberinde. Karakterin de buna açık olmasını isterim elbette.