Senaryonun bu coğrafyanın diğer nimetlerinden faydalanmamasını ise en büyük kaybı olarak görüyorum. “mahalle karşılaşmalara en doğal mekanı sağlar” algısına güvenerek karşılaşmaların dibini sıyırıyor kurgu çoğu zaman. Nerede çay içtiklerinden emin olamadığımız Hakan ve Bahar Hoca, intihara kalkan Fiko’ya rastlıyor. Gençler sokaklarda sürekli bir yerden bir yere koşarken karşılaşıp olaylardan haberdar oluyorlar. Hakan gelecek üç dört bölümdeki olayları tetikleyecek çok önemli bir olaydan, babasının aynı mahallede birlikte yaşadığını düşündüğüm bir kadının varlığından, o güne kadar nasıl olup da görmediğini anlayamadığımız bir şekilde, yine bir karşılaşmayla haberdar oluyor. Mahallenin kendi dokusu içinde haberleşme sağlanarak, bu gençlere ve olaylara uzaktan da olsa vakıf olan bir bakkal, bir komşu, bir mahalle sakini vasıtasıyla iletişim ağı güçlendirilmedikçe, mahalle sadece ana karakterlerin yaşadığı dizi platosu olarak kalıyor. Halbuki mahallenin Tarık’tan önceki hikayesi en az sonrası kadar önemli. Senaryo, bu gençleri Tarık’tan önce de tanıyan, Tarık’ı da bir şekilde kabul eden mahalle sakinlerini mesela kızının vurulmasından dolayı geçmiş olsun diyen Sadık’ın dedesini bile sahneye eklese gereksiz karşılaşmalardan ve fazla repliklerden kurtularak daha akışkan ve doğal olacakken, mekan acımasızca heba ediliyor.