Devrim Yalçın kadrajlarına çok güvendiğim bir yönetmen ama ne yazık ki izleyicide henüz mahallenin zihinsel haritasını çıkaramadı. Bu mekanlar birbirinden çok farklı yerlerde olsalar bile aynı mahallede göstermek yönetmenlik işi. Kim kime yakın oturuyor, gençlerin “mekanı” tam olarak nerede, okul mahalleye ne mesafede, tam da önemli bir olayın ortasında bu gençler sokaklarda karşılaşmayı ve aksiyona dahil olmayı nasıl başarıyorlar, Bahar Hoca bir olaya karışmak için neden sürekli ekmek almaya çıkmak zorunda kalıyor gibi sorularla meşgul zihinlerimiz aksiyonun kendisine odaklanamıyor. Mahallenin fiziksel ve sosyal haritası oluşturulmadığından, gençlerin birlikte, tek ve ortak yaşamlarının gerçekliğinden uzaklaşıyoruz ve ortak hayat, maalesef, aynı zamanda aynı yerde olan insanların sıradan hikayesine dönüşüyor. Artık senaryoların telefon ekranını bile anlatım diline çevirebildiği, en uzak ve zor mesafelerin bir şekilde hikayenin parçası haline getirilebildiği günümüz dünyasında iyi bir şey yapıp geleneksel mekanımız mahallenin hakkının verilmesi dizinin sadece gücünü arttırır.