Annenizi yakın zamanda kaybettiniz. Yokluğu sizi nasıl etkiledi?
Zaman zaman yumruk gibi vuruyor. İyi ki bu iş var, kafamı dağıtıyorum. Günler kötü geçmiyor. Biraz karakterim güçlüymüş, onu fark ettim. Yokluğunda çok daha kötü olurum diye düşünüyordum ama güçlü çıktım. Üstesinden gelebiliyorum ama hiçbir zaman tamamen atlatamayacağım.
Oyunculuk yaparak annenizin isteğini yerine getiriyorsunuz…
Evet, oyunculuk yapmam annemin vasiyeti diyebiliriz. Aslında üç yıl önce bu sektöre girdim. Ondan önce bir kamera geçmişim vardı. İki dizide rol aldım, devam eden bir tiyatro oyunum var. Şimdi de kendimi tam anlamıyla herkese gösterebileceğim bir projede rol alıyorum. Annem iyi oyuncu olmamı, tanınmamı ve sevilmemi, işimi iyi yapmamı çok istiyordu. Ben de onu yapmaya çalışıyorum. Oyunculuğu vasiyeti gibi görüyorum.
‘Torpilli gözüyle baktılar’
Oya Aydoğan’ın oğlu olmanın avantajını gördünüz mü? Ya da bu yüzden ön yargılarla karşılaştınız mı?
İlk zamanlar en büyük problemim buydu. Bana torpilli gözüyle bakıyorlardı. Duymuyordum ama hissediyordum.
Kendime güveniyorum, çalıştığım zaman, sağlam bir audition ile elimden gelenin en iyisini yapabileceğime inanıyorum. Ön yargıyla bakanlar, oyunculuğumu görseydi zaten beni kabul ederlerdi. Ama işte annenle gidince, torpilli zannediyorlar. Gerçekten dezavantajını çok gördüm. Şimdi bunu avantaja çevirme zamanı. Şu an çevirmeye başladığımı, kendimi gösterebildiğimi düşünüyorum. Zaten sen istediğin kadar torpille gelsen de, ekranda seyirciyle karşı karşıyasın. Orada kimse kimseye yardım edemez.