Yani demem odur ki aslında Vartolu, yardımcı karakter değil, bir başroldür.
Ayrıca geçmişinde çektiği acılarla ve tertemiz Sadiş aşkıyla herkesin sevgisini kazandığı da bir gerçek. Bize insanların göründükleri gibi olmadığını, durum ve şartların insanı, bazı kalıpların içerisine soktuğunu anlatıyor.
İnsanların kolayı değil, zoru sevdiği gerçeğinden yola çıkarak, aşkı imkansıza dönüştürüp, platonik yaşaması, belki de aşkın en saf ve en güzel halidir.
Eskilerin bir deyişi vardır:
Kavuşunca vuslat olur. Kavuşamazsan aşk.
Öyle ya, aşk dediğimiz aslında insanın duyguları ve hayalleri değil midir? Hangi gerçek hayallerden daha güzel olabilir ki? Herkes sever sevmesine de, sevdiğinden hiç bir karşılık görmeden sevebilen değil midir gerçekten sevebilen?
Aşık Veysel dediği gibi:
Güzelliğin on para etmez. Bu bendeki aşk olmasa…