Eğer bu bölümün başka hiç bir yerinden bir masal tadı almadıysanız, Ömer’in alttan çekimle bir malikaneyi andıran evinden çıkıp, 16.yüzyıldan kalma puslu bir akşamüstünü andıran o günde kavalyesini arabaya bizzat bindiren yakışıklı Bay İplikçi ve güzeller güzeli Defne’ye bir daha bakın derim. Ayrıca bu sahneye hazır bakmışken, kenarda bıyık altından tatlı tatlı gülen dünyanın en minnoş şoförü Şükrü ağabeye de bir selam yollayın.
Defne’nin zerafetine karşılık bir adet Alexander McQueen SS10 catwalk’undan Sait Halim Paşa yalısına ışınlanan Sude yapmışlar. Bence olmuş… yani Sude’ye. Sude de aynen – az çok – bu kıyafetin bağırdığı kadar sınırda bir karakter çünkü bana göre. Sinan’a verdiği koskocaman bir destek var, ama içinin, elbisesinin etekleri gibi hava dolu olduğunu hissediyorum. O hava ağır bir bencillikle yüklü; her ne kadar o da Sinan’dan “biz olmak”la ilgili ufacık da olsa kırıntılar toplayabilmek için didinse de… Sude’nin Sinan’a “sana iyi geliyor muyum?” diye sorması da hikayenin sık sık rastladığımız izdüşümlerinden. Bir tarafta “iyi gelmek” ekseni üzerinde çokça gidip gelen Defne ile Ömer; bir yanda da bunun cevabının koca koca soru işaretleri ile askıda tutulduğu Sude ve Sinan. Neriman ve özellikle Necmi’nin de konuya nihayet ciddiyetle dahil olması paralelinde, ne idüğü ve nereye evirileceği son derece belirsiz bir dinamik var bu Sinan-Sude ilişkisinde. Benim için merak uyandırıcı. Sude’nin özellikle ne zaman “yıkıcı” hale geleceğini merakla bekliyorum. O eteklerinin altında dev bir buldozer de taşıyor çünkü bana göre. Not 1– Sinan ile Sude’nin evdeki konuşmasının arka planında çalan şarkının “takıntı gibi” sözlerine dikkatinizi çekmeye varım, eğer kulağınızı zaten tırmalamadıysa . Not 2 – O ayakkabıları Ömer İplikçi’nin çizmiş olduğuna inanmam Sude. Amerika’lardan mı getirdin?