Sinan-Sude ilişkisi bilinmezliklere doğru ilerlerken, Sinan ve Ömer’in arasındaki buzların yıllara dayanan dostluğun sönmeyen aleviyle usul usul erimesi ise bu masalın en güzel sonlarından biri… Şahsım adına, her ne kadar yaşadıkları büyük kopuşun bu kadar kolay çözümlenebilmesini yadırgasam da – ve aslında yine gerçek bir özür, hatayı kabulleniş, pür bir pişmanlık görememiş olmaktan dolayı mutsuz olsam da – birbirlerine öyle sıkıca sarılan iki adamın karşısında içimin yağlarını katı tutmam mümkün değil ki! Her şeyden fazla, “birbirlerini bitirmemek” için ‘barış’abilen o güzel yürekleri ben oturduğum yerde nasıl takdir etmeyebilirim artık? O sıcaklığı kemiklerimde o kadar hissettim ki, sanırım bundan sonrası için ancak hayırlısı demek düşüyor bana.
Kapı önündeki konuşmaları sırasında Ömer ve Sinan’a baş uçlarında eşlik eden aslanlar peki? Kedigiller familyasının süper yırtıcı ama aynı zamanda tek sosyal türü olan aslanlar… Birlikte avlanan, savunma sırasında birleşip avlarını beraber kovalayıp pusuya düşüren aslanlar… Tamam, aldık mesajı :)