Adil’e inanmış olamazsınız değil mi? Örümcek ağları kaplamış evde, rengi sarılara dönmüş fotoğraf kareleriyle, Tex çizgi romanı ve Solo Test oyunuyla 70’lere 80’lere selam çakılan sahnelerde, fonda Özkan Uğur’un sesiyle, Aysel Gürel’e rahmet dilenen, Aynada Dün Gece Bir Resim Gibi söylenen çocukluk evinde, gözlerde canlanan koskoca mazi, yüreklerimizi dağlamadı demiyorum. Adil’i bir parça sevdirmiş bile olabilir ama inanmak, hayır. Bu iki kardeş yılların verdiği bastırılmış özlemle, geçirilen güzel günler hatırına yumuşamış olabilir ama ı-ıh ben yemedim. Yine yeniden Bahri Baba’nın haklılığını koyuyorum ortaya: “Gözlerinde hiç birazdan ölecek bir adamın bakışı yok biliyor musun? Daha ziyade ben bu durumdan nasıl yırtarım gibi bir şey var.” Gözlerinde Adil, gözlerinde, bir parça bile inandırıcılık yok biliyor musun? Daha ziyade ben bu iki saftiriği nasıl da kandırdım gibi güç gösterileşmiş bakışlar var. Özkan Uğur ve Musa Uzunlar’ın, böyle devleştikleri karşılıklı sahneleri izlemek, inanılmaz keyifli.