En son, en son ona kavuştuğu yere gidiyor bir daha göremeyecekse onu bir daha çekemeyecekse kokusunu içine bir daha tadamayacaksa dudaklarındaki zehri de şarabı da onun hayalinde ölmeyi diliyor. Silahın soğuk kabzasını alsa da eline rüzgar fısıldıyor ona Hilal’in kokusunu. Gözleri Smyrna’nın denizinde görüyor gözlerini, ağaçtaki yaprakların sallanmasında görüyor danslarını ve silahı yavaşça onun vurduğu yere değiyor. Sevdadan vurulmuş ruhu, sevdanın vurduğu yaradan vurmak için nişan alıyor bedenini. Son bir yaş akıyor gözünden, Yorgo için, annesi için, babası en sonda Hilal için. Göz kapakları kapandığında Hilal’in sesi bölüyor tanrıya kavuşmasını. Zihninin oyunu mu ? Yoksa kavuştu mu tanrıya oysaki daha çekmemişti tetiği. Yere çarpıyor dizleri yalvarıyor biliyor ki o burada olursa yapamaz kıyamaz canına: -“Git buradan Hilal. Git.” Başka çaresi yok oysa biliyor ki yaşa ömür boyu bir urgan sıkacak boynunu. Böyle hatırlamamalıydı onu zira böyle hatırlarsa ne önemi vardı öncesindeki hayatının. Hilal vurmasını dilediğinde ondan bir kez daha vuruluyor yüreği. Sevdiğinin kollarında yeniden Atina’daki o küçük oğlan çocuğuna dönüyor, gizli gizli odasında ağlayan babasının verdiği asker oyuncaklarını bırakıp kitaplara koşan oğlan çocuğuna dönüyor. Vatanını sorguluyor yeniden yeni bir lisan yaratmanın yeni bir vatan yaratmanın mümkün olup olamayacağını.