Dahanın peşinde koşuyorduk ya, hah! Daha öfkeli, daha yalnız, daha anlaşılamaz, daha bıkkın, daha yorgun hissederiz kendimizi her geçen gün.
Yılmaz Erdoğan, Kafa dergisinin Eylül sayısı için bir yazı yazmış. İstanbul’u bırakıp Köyceğiz’e yerleşme hikayesini anlatıyor. Sanırım bundan iki yıl önceydi, Yılmaz’ı ofisinde ziyarete gitmiştim. “Gel, sana ne göstereceğim…” dedi. Yazısında da anlattığı o 20 metrekarelik bahçeye çıkarttı beni. Bir sürü otu görünce şaşkın şaşkın baktım yüzüne. Ne yalan söyleyeyim, içimden ‘Hah! Yılmaz da kafayı yaktı; maydanoz-biberciler kervanına katıldı’ diye geçirdim. Eh insan cesaret edemediği şeyleri görünce ya dalga geçiyor ya da burun kıvırıyor.
“Şifa bunlar şifa Ayşe, uyan!” dedi.
Sonra topladığı otlardan çay yapmak için mutfağa geçti. Çayları alıp çalışma odasına gittik, masasının üstünde onlarca Kitap…
Otları, bitkileri, doğanın şifalarını anlatan kitaplar… Her şeyi bir kenara bırakıp bunları çalışıyordu Yılmaz… Tek tek okuyor, notlar alıyor, bahçesinde yetişen otların isimlerini, faydalarını buluyordu. Zaten son yıllarda çok değişmişti Yılmaz; bambaşka biri olmuştu. Bu başkalığı nasıl anlatsam bilemiyorum.
Varlığı çokken hiç gibiydi, görmeyi bilene müjde gibiyken, kenara çekilip bekleyen gibiydi. Sabırdı, sükunetti, kavgasızdı, telaşsızdı, gözleyendi… Biz aynı Sabahlara uyanıp aynı meselesiz meselelerin peşinden koştururken, o almış yürümüş ve birçok şeyden vazgeçmişti.