‘ÇİFTLİKTE, AĞAÇLARIN TEPESİNDE BÜYÜDÜM’
Türkçe’yi bu kadar iyi konuşmanda en önemli etken ne oldu?
Türkçe’yi çok sevdiğim bir şarkıya benzettim ve sözlerini öğrenmek istedim. Bir laptop’um vardı, internet bulduğum anda kelimelerin çevirilerine bakıyordum. Şu sıralar ‘aynen’ kelimesini çok duymaya başladım. Hemen anlamını öğrendim. Bir şeyi kafama taktığım zaman kimse beni durduramaz. Ben de bir gün sizin gibi Türkçe’yi tam konuşmak istiyorum. Sesimi kaydedip dinliyorum, daha çok yolum var. (Gülüyor) Küçük bir kumbaram var ve o kumbaraya her gün kelimeler atıyorum. Dün ‘talep ediyorum’un anlamını öğrendim.
O zaman benden bir talebin olsa, bu ne olurdu?
Seninle hiç uzaklaşmayalım, hep iletişim halinde olalım isterim. Bunu talep ediyorum. (Kahkahalar)
Brezilya’yı özlüyor musun?
Çok özlüyorum çünkü ailem orada ama Türkiye de benim ikinci vatanım.
Ailen Türkiye’ye hiç geldi mi?
Gelmedi ama getirmeyi çok istiyorum. Brezilya’da çiftlikte yaşıyorlar, hiç o çiftlikten çıkmadılar. Onların dünyası çok küçük. Onlara da göstermek istiyorum.
Çocukluğun çiftlikte mi geçti?
Evet. 15 yaşımdayken, “Ben neden şehirde doğmadım?” diyordum. Oturdu- ğumuz yerin toprağı kıpkırmızıydı. Okula gittiğimde arkadaşlarım, “Senin ayakkabılarının altı kırmızı olmuş” diye dalga geçerlerdi. Çok üzülürdüm, büyüyünce ne kadar şanslı olduğumu anladım. İyi ki çiftlikte büyümüşüm. Büyüdüğüm yer beni bambaşka bir insan yaptı. Belki şehirde büyüseydim böyle olamazdım. Hayvanların arasında, ağaçların tepesinde büyüdüm. At binerdim, babam beni öküzün üstüne koyardı. İneklerin su içtiği yerden kaç kere düştüm hatta bir keresinde boğuluyordum. (Gülüyor)
Süt sağdın mı?
Evet, çok zor. Babam tekniğini öğretti ama tam olarak öğrenemedim.