Efendim gel zaman git zaman tıpkı eski hikaye ve destanlardaki gibi beklenen çocuk dünyaya geldi. Çocuğun adını “Garip” koydular. Anne Tanrı’ya verdiği sözü tutuyordu. Çocuğun yüzüne bakmıyor, dokunmuyor, onun karşısında bir bakıma başını hep eğik tutuyordu. (yazarken bile tüylerim diken diken oluyor, başını hep eğik tutması da nasıl bir metafor oluyor böyle, o çocuğun yüzünü görmemek için başını eğik tutarken aslında oğlundan utanmasının yerine geçen bir metafor oluyor)
Tabii Garip altı ablanın içinde el bebek gül bebek büyüdü. Çok yetenekli bir çocuk olduğu için tahsilini en güzel şekilde yaptı bu ülkenin filmdeki gibi avukatı değil de cumhuriyet savcısı oldu. Anne ona dokunmadan büyütmüştü, içinde açılan bu büyük yarayla annesine büyük öfke duydu ve ondan hep nefret etti…
Genç delikanlı olduğu zaman çalıştığı işyerinin patronunun kızı olan Esma’ya aşık oldu. Esma Garip’in aşkına karşılık vermedi. O da Garip’e arkasını döndü. Kahramanımız bu kez tüm kadınlardan nefret etti…