“Bu yıldızlı gökler ne zaman başladı dönmeye? Kimse bilmez. Söyleyecek çok sözüm var. Çok çok çok. Ama söyleyemezsin bazen boğazındaki yumrudan. Sizi bilmem ama ben hayatımın en güzel setine veda ettim dün. Kimse bilmez… Zühre’m Çoban Yıldızım.. Benim güzel kızım. Sen başıma gelen en güzel şeydin.. Beni büyüttün, sakinleştirdin, iyileştirdin. Gökyüzüne bakıp diledim bir dilek, bana oradan geldin. Ağlamalar, duygusal cümleler bitmez, içimdekini tarif etmeye de yetmez.. buraya bir ekip fotoğrafı koyamıyorum çünkü biz son ana kadar inandık bitmeyeceğine son an! Vedalaşmadık nasıl olsa görüşeceğiz diye.. “biz o kadar güzel bir ekibiz ki ne diye bitsin” dedik son ana kadar. Ama.. amalar işte boğazda düğüm. Kim ne diyecek ne sövecek bilmiyorum açıkçası umrumda da değil ama ben bunu haketmediğimizi adımı nasıl biliyorsam o kadar iyi biliyorum. Ben yaptığım işi biliyorum, ekibimi biliyorum ne kadar iyi yapmak için yırtındığımızı, uykusuz kaldığımızı biliyorum. Bir an bile bırakmadığımızı, iş bu deyip sadece iş deyip üzerine basmadığımızı, başımıza tac ettiğimizi biliyorum.