O cam neden kırıldı, ne gerek vardı diyenler var. Ömer ve Defne’yi birbirlerinden hem ayıran, hem de birbirlerine bağlayan camdı o. Odaları arasında bir mesafe, ama sürekli birbirlerini gördükleri ve belki kafalarında kurdukları, belki görüp mutlu oldukları, bazen sinirli bakışlar attıkları bir sınırdı. O duvarların dili olsa da konuşsa derler ya, elimizde cam var bizim. Durup dururken gelen bir asistan kız, hayatının ortasına dalışı, midesinde kelebek sürüsü oluşturuşu, aşık edişi, bir türlü anlayamadığı ayrılıklarla bölünen bir ilişki, en sonunda da sırlarla incelen bir bağ ve kopuş. Kopmuyor da değil mi Ömer kardeş? Her gördüğünde tekrar sıfıra sarıyorsun. Ağzının içine düşen kızın gözlerini senden kaçırışını görüyorsun. Oturup saatlerce çizim çalıştırdığın Defne, şimdi senin rakibin. Şirketin için sabahlara kadar çalışan Defne, şimdi şirketinin elinden çok büyük bir fırsatı alıyor. Ve lanet olsun ki yarışamıyorsun bile, çünkü o ellerin tutmuyor. Ben böyle elin deeee böyle hayatın daaaa der, o cama yumruğu indirirsin. Sen cama söyledin, umarım hayat da anlamıştır.