İz’i sorduktan sonra Ömer ultimate şerefless gibi ”haaaarika, on numerö, sürekli köpük partilerindeyiz bak ellerim büzüşük büzüşük” demeyeydi iyiydi. Neyse ki Defne ALLAH iyiliğinizi versin diyerek o Allah’ın içine bin tane nefret söylemi yerleştirdi. Namaz kılarken çocuklarına yükselerek atar yapan anne gibi bir ALLAH’tı o. Devamında ”toplantıda yicem seni görürsün” asistini hangi art niyetli olsa gole çevirirdi, Ömer’e kızmak mümkünsüz. ”Aklından beni yemek mi geçiyor” derdim, yalan değil. O andan sonra insan hep kendi kendine kurar ay onu diyeydim ay bunu diyeydim, amuda kalkıp bacaklarımla kafasını kütürdeteyim diye. Ama nafile. Kakalak gibi kaldın öyle ha Defne…
Genious olmakla cins olmak arasındaki çok ince çizgide, yani BAŞ BELALILIĞInda gezen İz için bu kadar sinirlenme Defüli, en olmadı sonra dört sayfa mesaj atar, cevap veremesin diye büloklarsın.
*”Ömer Bey ayakta kaldınız, otursaydınız?”, canım ben hiç oturmayayım, el el üstünde, moloz da moloz üstünde oturdum da geldim. Defne parçaladın ya sen bu adamları, helal olsun. Dünkü asistan, bunlar otururken ayakta bekleyen o kuru kız şimdi devlerle kapışıyor. Kuru pastaları organize eden değil, hatır hutur yiyip ağzı dolu olduğu için hiç konuşmayan toplantı insanına da dönüşümün çok kısa bir sürede oldu. Biraz artizliğin var ama törpülenirsin. Bu arada hakikaten niye kimse kurupastaları yemiyor ya? Maket koyaydık bari.
Ömer Defne’ye saygı duyuyordu, hayran oluyordu zaten. Ama bu insanlığına, doğallığınaydı o zamanlar. Şimdi karşısında gittikçe yükselen bir cüncor tasarımcı var. Cüncor müncor, gayet de yedi yılların tasarımcısı Ömer’i. Aynı masada oturup aynı iş için kapışınca büyük haz duydu Defne. Gıcık olduğun birinin taymlaynına düşmekten alınan hazla aynı işte, dev mutluluk.