Eline silahın hiç yakışmadığını gördüğümüz Ayşegül, Ufuk’un uzun uzun anlattığı hikayeyle Onur’un acısını tekrar ve belki daha derinden yaşayıp intikam hissine gark olsa da, sonradan Hipokrat’a ettiği yemini hatırlayıp herifi kurtarmaya çabaladı. Keşke nabzı atan adama kalp masajı yapacak kadar şaşırmasaydı ama olsun. Bütün o bitmek bilmeyen ‘Ayşegül nasıl kurtulur?’ sahneleri arasında en etkilendiğim şeyler; Onur’un ölümünün arkasında da Adil Topal’ın olduğunu öğrenen (hem de Ayşegül’ün ağzından :/) Poyraz’ın gözlerindeki çaresizlik, bir de Pulp Fiction’daki divine intervention sahnesinin Sefer-Zülfikâr uyarlamasıydı. Bu ikincisi biraz abzürt olmadı desek yalan olur ama bakışlar, uyum, zamanlama filan çok estetikti o yüzden çok şeetmiyorum.