Ayşegül’ün ‘o daha çocuk sayılırdı’ çırpınışları ve Albayım’ın doksana takarak kurduğu “Ülkemiz çocuklarına iyi davranmıyor.” cümlesi Poyraz’ın “Babaların günahlarını evlatları çekiyor.” ve Sefer’in “Ben hiç çocuk olmadım ki.” cümleleriyle birleşip voltranı oluşturdu ve bizi hüzünlere saldı. Bu dizinin ana ekseninde yer alan daddy issues zaten özellikle bu konuda hassas olanları vururken bir de bir sürü ‘zamanından önce büyümek zorunda kalan çocuk’ hikâyesine şahitlik ediyoruz. 23. Bölüm bunun en somut örneklerinden birisiydi mesela ve bölüm sonrası yazdığım bir entry’de belirttiğim gibi bu husus beni her şeyden daha çok etkiliyor sanırım. Bu noktada dizide sevdiğim başka bir şeyden örnek vermem gerekirse; Sefer’in kendini her daim abilik yaparken bulması bu haftaki konuşmasıyla birleşince karakterin incelikli işlenmesi dediğimiz şeyi görüyoruz ya, o beni çok mutlu ediyor işte.