Özellikle bu sahnelerde Miray Daner’e özgü hem çok estetik hem çok zarif çalımlar var. Aşkını, teslimiyetini ve içinde kopan fırtınaları gizlemeye çalışarak aktarmak, güçlü görünmeye uğraşırken gözlerinin sevdiği adamda yolculuk etmesine izin vermek, bir yandan da kendini tutmak ve direnmek. Tüm bunları aynı bedende yansıtmak çok zor olsa gerek. Miray bu sahnelerdeki inceliği ile Hilal’i getirip vicdanımızın ortasına bırakıyor. Bizler de Hilal’i bir yandan “Bu bir savaş kendine gel,” diye hırpalarken bir yandan da “Koş, sarıl Leon’a,” diye yüreklendiriyoruz. İzleyicilerin dizi süresince kalbinde ve vicdanında açtığı bu meydan muharebesinden Miray’ın akıl dolu oyunu sorumlu. Zaten izleyici duygudan duyguya sürüklenmekten başka ne ister ki? O yüzden, iyi ki!