Oyunculuk tarzında nasıl bir yansıması var bunun?
Orada da çok netimdir. Bir işin içine fazla nezaket ve farklı fikirler girdiği zaman karmaşa oluyor. Öyle mi yapsak böyle mi yapsak durumu zaman kaybına yol açıyor. Örneğin, yönetmen benden bir şey istediği zaman, bunu kişisel bir şey olarak değil, işe hizmet edecek bir şey olarak değerlendiririm. Bizim işimiz derinlikleri ve katmanları olan psikolojik bir iş. Bunu karmaşık hale getirdiğinde, performans yaptığın kişi ya da kitleye de karmaşık bir mesaj vermiş oluyorsun. O yüzden yapmamız gereken, bir sahnede vermek istediğimiz duygunun üzerine yoğunlaşmak ve onu en gerçekçi haliyle yaşatabilmek.
Sınırlı sürede bir duyguyu en pürüzsüz haliyle verebilmek zor olsa gerek…
Zor ama bu insanın içinde olan bir şey. Bu benim işim, bunun üniversitesini de okudum. Eğitimin şart olduğunu biliyorum ama şöyle bir şey de var; bu senin içinde varsa vardır, yoksa yoktur. Evet, şartlar zor, zaman kısıtlı ama bir yandan da benim için çok zor bir şey değil.
İnsan ilişkilerinde sadeliğe nasıl bir bakışın var?
Genellikle anlaşması kolay bir tipimdir. İletişimle her şeyi çözebileceğimi düşünüyorum. Kendimi anlatmakta, ifade etmekte zorlanmam. Bir şeyi istemiyorsam da “çünkü”sünü anlatırım.
Sadeleşme konusunun önemli bir ayağını da yavaş yaşam oluşturuyor. Senin için hayatının ritmini yavaşlatmak ne kadar mümkün?
Hiç mümkün değil. Bana çok lüks ve uzak geliyor. Ağır bir yaşantıyı anlayamadığım gibi, ağır hareketlere de tahammülüm yok. Her şeyi, hemen halletmek isterim. 18-19 yaşımdan beri televizyon işi yapıyorum ve hep bu temponun içindeyim. Bizim sektörün şöyle bir durumu var; ya hep iştesin, çalışıyorsun ve anneni görecek bile zamanın yok ya da iş bitiyor ve dev bir boşluğa düşüyorsun. Böyle olunca biraz asosyalleşiyorsun. Ben her gün 60-70 kişiyle beraberim, ailemden daha fazla görüyorum onları. Bir süre sonra yediğin içtiğin ayrı gitmiyor.