Beni de diziye bağlayan o sahnedir. Ve müteakip bölümlerdeki Iso-Defne konuşmaları, Defne’nin Ömer’e “ruh hastalanmadan beden yatağa düşmezmiş'” demesi vs. Defne’ninki akıldan değil kalpten süzülen bir bilme durumu. Kadınsı, daha doğal, insanın başlangıcına kadar giden kadim bir öğreti, kadından kadına gecen… Sezgisel ve kalpten oldukları için de bu tur bilgiler her zaman doğrudur ve çalışır.
Ama Defne tıpkı güzelliğinin farkında olmadığı gibi bu sıra dışı derinliğinin de farkında değil. Doğal ve sezgisel olduğu, uğraşılıp öğrenilmiş bir şey olmadığı için büyük ihtimalle. Ömer de onun bu tarafına tutuldu asıl. Yoksa güzel kadın çok etrafta… Ömer’e gelince, onun gibi, sanat, edebiyat ve sinemayla özel bir ilişkisi olan, kendini sevdiği eserlerle bütünleyen ve tanımlayan içe donuk insanlar, hayatlarına dâhil ettikleri insanları da doğal olarak o yoldan içeri almaya başlarlar. Defne de kapalı kutu Ömer’i merak ediyor, o çok düşkün olduğu kitaplarından, dinlediği müziklerden, sevdiği filmlerden anlamaya, çözmeye çalışıyor iste. Omer de Defne’yi deli gibi merak ediyor ama Defne o kadar sıradan görüyor ki kendini, anlatmaya değecek bir şeyi olmadığını düşünüyor. Ama zaten onunkiler anlatılacak şeyler de değil bence, konuşmuyor, yapıyor çünkü. Hani çiçek sulama sahnesi, Ömer’e aldığı doğum günü hediyesi, büyükelçiliğe yolladığı su börekleri…
AyseGul