İlk karşılaşma, çalıştığı restoran da esas kızın, bir yalana alet edilmesi vesilesiyle oldu. (Yani ilk yalanı, dürüstlük timsali bizim oğlan söyledi). Öyle ya da böyle, öpüşmenin sürtünmesiyle oluşan statik elektrikten mi? Ya da tokadın şiddetinden oluşan kinetik enerji – potansiyel enerji dönüşümünden mi bir elektriklenme oldu? İkinci karşılaşma paşamızın mutfağında yaşandı. Yeni asistan ve Ömer’in baklavaları tanıştı, eyvallah. Bizim voltmetre bir tık daha yükseldi.
Neyse üç beş derken, kız güzel, bıcır bıcır, hayat dolu. Oğlan yakışıklı, cool, karizmatik. Gönüller nasıl kaymasın birbirine? Aşık oldular. Şimdi burada oturup aşkın kimyası ile ilgili bilimsel bir araba şey zırvalamak mümkün, o ayrı mesele, ama gerçekten de kimya işi bu aşk denilen meret, hormonal yani. Peki aşk denilen şey tek başına bir ilişkiyi evliliğe götürmeye yeter mi? Yoksa yanına yaverleri olan sevgi ve güveni alması gerekir mi? Sac ayağı gibi bu aşk ve yaverleri. Birini çekip aldın mı, tepe takla olur her şey. “Peki bu yaverler nasıl dahil olacak bu işe?” bunun tek bir şartı var, o da karşınızdaki insanı tanımak. Tanımanın yolu ise zaman ve emekten geçiyor.