SONUÇTA; ‘Ölene Kadar’, bir dizinin motivasyonlarla nasıl harcanabildiğinin son ispatı oldu! ‘Taklit’ damgasıyla gözden düşürülmeye çalışılıp, rejisine-biçimine kafayı takarak dizinin güzelliklerini ötelemek işe yaradı doğrusu. Böylesine özellikli bir dizinin, dokuzunculukla çıktığı ekran yolculuğunda henüz izleyiciyle tanışmadan yoluna döşenen taşlar sayesinde, ikinci bölümünde 15’inciliğe gerileyip ilk 30’un altına kadar düşmesinin izahı bu kadar basit.
Bu da demektir ki, bazı yapımlar karşısında ayakta kalabilmek için kadrodan, içerik kalitesinden medet ummak nafile. Basitlikten anlayanlara basitin verilmesi tavsiyeleri de adam gibi iş ortaya koyamaya çabalayanların emeğine aleni darbe! Olacak iş midir, klişelerden farklı bir şeyler yapmayı hedefleyenleri ‘reyting’ olgusuyla sindirip izleyiciyi kalitesizliğe motive etmek?