Aslında bu soruların cevabı, uzun uzadıya sorgulamayı gerektirmeyen türden. Zira sebep daha en baştan ortadaydı. Ama uyarılara kulak vermek yerine, magazin ağzıyla basitliğe övgü dizme alışkanlığı devreye sokulup ‘Biz bu işi basitliğinden ötürü sevdik’ tarzı söylemlerle dizinin gerçekleri gözlerden kaçırılmaya çalışılınca, körler sağırlar birbirini ağırlar, durumu oluşturulduğundan bir bakıma dizinin kuyusu, bizzat yaratıcılarının eliyle kazılmış oldu.
Oysa ‘‘Sevda’nın Bahçesi’nde Tutmayan Taktik’’ başlıklı yazımda detaylandırmıştım, diziyle ilgili gerçeklerde neyin ne olduğunu. İnsanların genelde algıladığı kurgu dilini okumayı çok iyi bilen ve bu mantıkla işlerini gerçekleştiren Birol Güven’in taktiklerini yansıtan bir çalışma olarak gördüğüm dizinin, senarist-yapımcı sıfatındaki Güven’in sürekli kullandığı kalıplar çerçevesinde yaratıldığına dikkat çekip ‘‘Gel gör ki, bu taktik genelde ‘komedi’ tarzı işlerde geçer akçe olmakta. Senaryo dramatikliğe soyunduğunda, izleyiciyi kalıplaşmış basitliklerle kafalama taktiği kolay kolay tutmuyor’’ diyerek, bu kolaycılık yönteminin böylesi bir dramada tutmayacağını vurgulamıştım. Nasıl ki sözlerimde ne denli haklı olduğumun ispatı, dizinin ‘Aşkım hamileyim’ sözleriyle noktalanan dördüncü bölümde finalsiz final yapmasıyla açığa çıktı!