Çocuklu sahnelere genel itibariyle itiraz ediyorduk ve bitmesini istiyorduk. Nihayet Mustafa ve çocuklar birbirine sarıldılar ve bu hepimizi zorlayan hikaye son buldu. Bayrağı çekip alttan marşı da verdiler ki izleyip de gaza gelmemek imkansızdı. Farah’ı vurduklarında uzuuun bir hastane sahnesi geliyor diye üzülmüştüm ama hakikaten bu Kardeşler takımına acı pek dokunmuyor. Sırtından kurşun yemesine rağmen resmen ayakta tedavi ettiler.
Çocukların mağduriyetlerine karşı inatla hüzünlenmek istememiştim ve haftalar boyu resmen direndim ama kavuşma anlarının duygusallığına direnmem mümkün değildi. Kocca Padişah devlet terbiyesi olmasa neredeyse mutluluktan ağlayacaktı. Küçük Mustafa ve Ali’nin annesinin ağlaması ise daha kolay kolay durmaz. Bütün sahnelerde vermek istedikleri duyguların seyirciye tamamen geçtiğini düşünüyorum.