Öyle mi keşfedildiniz?
– Sekiz yaşındayken, ailemin İsviçre’den bir yönetmen arkadaşı, yeni çekeceği film için benim yaşlarımda bir çocuk oyuncu aradığını söylemiş. İlk işim Esen Işık’ın ‘Babamı Hırsızlar Çaldı’ adlı film oldu. İsviçre ve Fransa’da gösterime girdi. Cannes’da ‘Orta Metraj’ dalında ödül aldı. Para değil, oyuncak karşılığı oynadım. Ardından 14 yaşına kadar oyunculuk yapmadım. Tesadüfen bir ajansa kaydolduktan sonra ‘İki Aile’ dizisine başladım. Emre Kınay ve İclal Aydın’la… İki sene sürdü. O iş benim için dönüm noktası oldu. Orada mesleğimin bu olacağına karar verdim. 18 yaşında Mimar Sinan Üniversitesi’ne girdim, beş yıl konservartuvar eğitimi aldım ve mezun oldum.
Çocuk yaşta tanınır olmak hayatını nasıl etkiledi?
– Beni kurtardı…
Nasıl?
– Ergenlik dönemlerinde karakter tam oturmuyor, biraz mutsuzdum. Kendime güvenim açısından birey olma yolunda bana avantaj sağladı. Farkındalığı yüksek bir genç olmama yardım etti.
Çocukken yıldızı parlayıp yok olan çok isim var. Siz de özel kanalların ve dizilerin çok fazla olmadığı bir dönemde tanındınız. Büyüdükçe şöhreti kaybetme duygusu yaşadınız mı?
– Hiçbir zaman şöhret olma sevdam, kaygım olmadı… Hâlâ da öyle. Tabii herkes tanınmak, sevilmek ister ama benim esas kaygım kendimi anlatabilmek, saygı görebilmek ve yaptığım işi beğendirmekle ilgili. O yaşlarda benim için şöhretin tek sıkıntısı kendime güvensizliğimden kaynaklıydı. Kızlar benimle sohbet etmeye başladıkları zaman, ‘Acaba sadece dizide oynadığım için mi benimle konuşuyorlar’ diye düşünürdüm. Bu yüzden hep duygusal olanı aradım. Ancak o dizi bittikten sonra bir sevgilim olabildi. Anlayacağın uzun zaman yalnızdım.