TUVALET TEMİZLEDİM
– Çocukluğunuzdan itibaren “Oyuncu olacağım” diyormuşsunuz. Bunu günlüklerinize bile yazmışsınız… Neden bu kadar çok istiyordunuz?
– Bana “Ne olacaksın?” diye sorduklarında, “Hollywood’a gideceğim” diyormuşum.
Birine özendiğim falan da yoktu. İnsan kendini kaç yaşında bilir? 12 mi? O yaşımdan itibaren, aklımdaki meslek oyunculuktu. Ve bunun alternatifi yoktu kalbimde. “Ya oyuncu olamazsam ne olur?” diye bile düşünmedim. B planım yoktu yani… Bilinçaltım, küçük yaştan itibaren evrene sürekli bu mesajı vermiş.
Ailem karşıydı üstelik. Gizli gizli giderek bu işin eğitimini aldım. 200 kişi arasından seçilerek okul okudum. Kimseye eğitim için seçmelere gittiğimde kimin kızı olduğumu söylemedim. Eğitim almaya başladım, denemelere katıldım. Hem dizi, hem tiyatroyu bir arada yürüttüm. Ailem ilk andan itibaren heves gözüyle baktı. Eninde sonunda vazgeçerim diye düşündüler. Ama bu işe dört elle sarıldığımı gördüklerinde inanmaya başladılar. Sinema filmleri, Diriliş dizisi ve tiyatro şeklinde hayatımı kurmaya başlayınca onların da güvenini kazandım. Altı sene oldu, artık onlar da nihayet oyuncu olduğumu kabul ettiler. Ama altı yıl boyunca heves gözüyle baktılar.
– Burada bir hatırlatma yapmakta fayda var… Anneniz Gül Erçetingöz, üvey babanız magazin duayeni Kenan Erçetingöz… Onlar niye bu kadar direndiler oyuncu olmanıza?
– O dünyayı biliyorlar, belki o yüzdendir… Babam, ‘Sen bu mesleği seçtin ve anladığım kadarıyla ısrarcısın, başarıyorsun da… Herkes profesyonel olmak zorunda. Başın sıkışırsa beni arama. Gece dışarı çıkarsan ve yakalanırsan yazarım’ dedi. Birilerini araya koymak, birinin kızı diye ayrıcalık beklemek doğru değil.