– Ailenize rağmen mi bu işleri başardınız?
– Kesinlikle. Tam olarak durumumu anlatan cümle bu. Onlara rağmen bu işi başardım. Sayısız denemeye katıldım, seçilmediğim çok oldu. Üzüldüğüm, ağladığım, bende ne eksik diye kafa patlattığım, sabaha kadar senaryo çalışırken kafayı yediğim, tuvaletleri temizlediğim zamanlar çok oldu.
– Tuvalet mi temizlediniz?
– Tabii. Tiyatromuzda her işi yapardık. Orası ev gibiydi. Çünkü öyle öğrenirdik. Bizim oyunumuz, dekoru biz kuruyoruz, temizliği biz yapıyoruz, her şeyi… Bizimdi orası çünkü. Bunları yaşadığım için şimdi Kapadokya’da eksi 11 derecelerde ‘Gık’ demeden çalışıyorum. Usta tiyatrocular gibi bir kökenim yok ama adabı bilirim. Üç sene de olsa, o sahne tozunu yuttum, o adabı çok güzel öğrendim. Yeri geldi ezildim, yeri geldi ağladım, yeri geldi sevildim… Bunlar çok iyi tecrübelerdi. Bu nedenle arkamda birinin olduğunu düşünmeleri beni çıldırtır. Ailem hâlâ bana destek olmuyor, onlara rağmen buradayım. Bu dizideki Mavi karakterini o kadar severek oynuyorum ki. Ve inanılmaz benziyoruz birbirimize…
– Mavi sizsiniz yani…
– Çok benziyoruz. Dün dedem aradı, ‘Sen bayağı kendini oynuyorsun’ dedi. Kendini oynamak daha da zormuş. ‘Haksızlığa karşı bu kızın verdiği tepkiyi veririm’ diyorsun ama kendin olamazsın, Mavi olmalısın. Bu denge bozuyor.
– Mavi iki duygu arasında bir durum yaşıyor. Aşk ve nefret ilişkisi… Bunu taşımak ve aktarmak zor mu?
– Mavi’nin duygu geçişleri çok ani. Bir anda Ali’e aşkla bakarken, bir saniyede aklına abisi gelip o bakış nefrete dönebiliyor. İki duyguyu aynı anda yaşıyor. Aşk ve nefret iki uç duygu. Bu elbette zorluyor beni ama keyif de veriyor. Zor şeyleri oynamayı seviyorum.