Nitekim son bölümlerde daha gözyaşı döktürür hale gelen ‘İstanbullu Gelin’de bir ölüme karşı bir can müjdesi verilmesi de bu dengeli mantığın ürünü olarak çıktı karşımıza. Hastalığı nedeniyle geri gelen Begüm’ü bir süre sanki hiç hasta olmamış gibi bir enerjiyle yansıtan ve bu karakter üstünden Faruk’la Süreyya’nın hayatında fırtınalar estiren senaryo, buradaki tıkanıklığı görmüş olacak ki, oğlunu Süreyya’ya gönül rahatlığıyla emanet eden Begüm’e çok duygusal ama bir o kadar da yapıcı bir sonu layık görerek Boran Ailesi’nin hayatından söküp aldı. Geriye bu hastalıktan muzdarip olanlara yönelik moral kırıcılık ve Emir’in büyük hüznü kaldı derken… Süreyya’nın baygınlığının arka planından gelen bebek haberi yüzleri güldürüverdi hemen. Tıpkı yaşamdaki gibi sonla yeni başlangıcı iç içe geçiren bu müjde, dizinin akıttırdığı gözyaşlarına ilaç gibi geldi doğrusu.
Öte yandan Defne Samyeli’nin Avukat Garip’in eski eşi Siren olarak dâhil olduğu yapımda erkek karakterlerin yarattığı üzüntü ve umut harmanını da yabana atmamak lazım. Adem mesela… Annesinin yanlışı yüzünden babasız büyüyen Adem, Boran hıncını içinde kor ateş gibi taşırken hem kendine hem de ailesine dengesizlikler yaşatıp üzüntü veriyor. Tabii bunda gerçekleri tam bilmemesinin de payı büyük. Ayrıca Faruk’un Adem’e yaklaşımında da hatalar mevcut. Bununla birlikte Adem’in psikolojik destek alma olayı ümitsiz vakalıktan doğan bir umut ve başlı başına örnek alınması gereken bir durum. Kendilerini hep haklı görüp şiddet sergileyen erkeklerin pek yanaşmadığı psikolog olayına Adem ile değinilmesine, dizinin en can alıcı mesajcılığı diyebiliriz.