Poyraz Ev’in Ayşegül eli değmiş modern dekorasyonunu sevdim ben. Akşam yemeğinde Meltem’le Zülfikar’ı ağırlamaları, eskiden olduğu gibi içinde duygusal şiddet barındırmayan anlar geçirmeleri güzeldi. Garipsediğim noktalardan birisi, ilk gecelerini küçücük bir yer yatağında Ayşegül-Sinan-İsa-Poyraz dörtlüsü şeklinde uyuyarak geçirmeleriydi. O durumdan rahatsız olmayacak tek kişi Sinan’dır normal şartlarda. İsa büyük bir öfke nöbeti ardından herkesten nefret ederek evden kaçtıktan sonra, “Ah ne güzel aile saadeti!” diyerek kendisinden takribî dört yaş küçük Sinan, eski komşu Poyraz ve Poyraz’ın sevgilisi Ayşegül üçlüsüyle aynı yatakta yatmak istemez. Bu olağandışı şartları görmezden gelsek bile, on beş yaşında problemli bir ergen olan İsa’nın bu mutluluk tablosuna romantik bir gözle bakması olanaksızdır. O çocuğu orada uyutamazsınız yahu, mümkün değil. Hadi Poyraz’ı babalık sıfatından dolayı mazur görelim. Peki Ayşegül’ün Poyraz’la yaşamaktan kastı veya beklentisi bu muydu? Bence değil. Ayşegül’ün de “Öğğk” diyerek uzaklaşması gerekiyor o ortamdan normal şartlarda. Gelin görün ki herkes bu sevgi pıtırcığı ortamdan son derece memnun görünüyor. Bana da yine karakter tutarlılığı açısından oldukça sıkıntılı geliyor böyle sahneler.