HAYAL KIRIKLIKLARI SÜRPRİZ DEĞİL! İddialı biçimde izleyiciye sunulup ilk bölüm tablosuyla veya süreç içindeki dönüşümlerle gerçek yüzlerini gösteren yapımların yaşadıkları final gerçeğini değerlendirdiğimizde, bunların geliştirdiği hayal kırıklıklarının kesinlikle sürpriz olmadıklarını söyleyebiliriz rahatlıkla. Çünkü benzer mantıkla ve sadece tatlı su kaynağından en zahmetsiz biçimde pay alma sevdasıyla yola koyulanların elinde fındık kabuğunu dahi dolduramayacak türden kofluklar vardı ve sezonlar boyu saf yerine konan izleyicinin karnı kofluklara yeterince toktu! Bundan ötürü ‘Sür gitsin’ kurnazlığıyla yedirilmeye çalışılanların, dizi mutfağına tornistan edilmesi de kaçınılmazdı. Nasıl ki, yaza ramak kalmışken yarışa sürülen yenilerin ilgi görmeyerek yaşadıkları hayal kırıklığı durumu da bundan ibaret.
Defalarca vurguladığımız üzere, dizilerin hayal dünyasını tek eğlence olarak gören insanlar birbirinin taklidi içerikler yerine dişe dokunur öyküler istiyor. Bunun ötesinde karakterleri gerçekten benimseyerek öyküyü sevdirmeyi başaracak oyuncuların seçilmesine de önem verilmesini bekliyor. Bu noktada, bir diziyi bitirip hemen diğerinde işe koyulan aynı yüzlerin sürekli ekrana sürülmesinden ortaya çıkan monotonluğu da hesaba katmak lazım! Hele de bu yüzler eş zamanlı olarak beyazperdede filmleriyle ve dahi ekrandaki reklamlarıyla sürekli izleyicinin karşısına çıkıyorlarsa, oyuncu monotonluğu daha da vahimleşiyor. Bunu önlemek için acilen yeni yüzlere ve tarzlara ihtiyaç var diyorum.
Öte yandan yeni dizilere ne olduğunu sorgularken tüm bu olumsuzlukların üstünde olan bir detay daha var ki o da, senarist sıfatını taşıyanların üretkensizliği olmakta! Maalesef Yeşilçam’la başlayan sinema yolculuğumuz da dâhil olmak üzere, izleyiciye çekici gelebilecek ve birbirlerinin taklidi gibi durmayacak senaryo yaratma hususunda büyük kısırlık hüküm sürmekte. Süre uzunluğu bu olumsuzlukta bir faktör ama temel sorun, yeni öyküler ve dünyalar kuramayanlarla çalışma ısrarcılığında! Kadroluymuşçasına sürekli yeni işe sürülen kalemlerin üretkenliğinde problem olunca, kayda değer özgün iş bulma umudu da suya düşüyor ve yeni diziler sapır sapır dökülüyor haliyle.
Son zamanlarda bu kısırlığı aşmanın formülü, yabancı filmlerden öykü kotarmak ya da Uzak Doğu dizilerini uyarlamak şeklinde devreye sokuldu ama… Dökme suyla değirmen döndürmek de bir yere kadar gider. Sonuçta bu formül de iflas eder, ediyor da zaten. İlaveten kanalların yapımlarının arkasında durup durmadıklarına göre de değişiyor dizilerin kaderi… Ve tabii yayın zamanıyla ilgili kararların doğru alınması da önemli bir etken hayal kırıklığı yaşama hususunda!
SON SÖZ: ‘Yeni dizilere ne oluyor’ diye uzun uzadıya düşünmeye gerek yok. Mevcut yapımlar içinde başarılı olanların çoğunun uyarlama veya esinlenme olduğu… Bunların dışında askeri-tarihi özgün işlerin de kazançlı çıktığı… Ancak her uyarlamanın veya özgün hikâyenin izleyiciyi kendine bağlayamadığı gerçeğinde, ileri dönemlerde artan oranlı jet finaller yaşanabileceği gibi ayrıntılar, tatlı su gibi tatlı kazanç peşine düşen dizi sektörümüzdeki hesapsızlıktan dolayı oluşan hayal kırıklıklarının gerekçeleri. Gören görür, görmeyen yaşamaya devam eder.
Amma velâkin, kim ne ederse etsin… Reytingin, kapıp kaçanın elinde olduğu ekranlarımızda başarıyı yakalamak sürpriz ama hayal kırıklıkları sürpriz değil asla!
Anibal GÜLEROĞLU – Milliyet Blog