Zehra, o kilitlediği elini açtı, hala ürkek, hala tedirgin Zehra. Ömer konuştukça kendisi de o günleri yeniden yaşasa ve üzülse de artık karşısında, onun söylediklerine inanan, ona güvenen, onu tanıyan bir Ömer var. Ve Ömer konuştukça ona yaklaştıkça, onun sesindeki pişmanlığı anlayan Zehra kendini rahata bıraktı ve sessizce sonuna kadar Ömer’i dinledi.
Ömercim önce kendine sonra da Zehra ya yaptığın bu itirafla çok yol kat ettin, yeni bir değişime yol açtın sen. Ve sen bu konuşmanda başka şartlar dedin ya, siz başka şartlar altında asla bir araya gelemeyecek ayrı dünyaların insanıydınız. İstesen de Zehra ile bir araya sen gelemezdin.
Sen bir patron, iş adamı, konaklarda yaşayan, kardeşi ve ailesi sevdikleri için çalışan, hayatına hiçbir bayanı almayan biri. Hayata ve insanlara karşı bir duvar örmüş biri.
Zehra ise, kendi halinde, anne ve babası, birde kardeşi için çalışan, kendinden önce onları düşünen, kendini asla düşünmeyen, ben nedir bilmeyen, ben diyemeyen bir Zehra. bir küçük mahallede, küçük bir evde mutlu olmaya çalışan Zehra. Senin asla uğramayacağın bir küçük mahalle hayatı.
Siz ikiniz bambaşka iki ayrı dünyanın iki insanı, bir hastane koridorunda çarpışma ile başladı ve devamı geldi. Bugünlere kadar geldiniz. O hastane olmasaydı siz belki de hiç karşılaşmayacak, hiç tanışmayacaktınız.