– Tren yolculuklarını sever misiniz? Trenlerin insanları daha duygusal yapan, düşünmeye iten bir yanı olduğunu düşünüyor musunuz?
– Gerçek bir tren yolculuğuyla beni tanıştıran Pelin (Esmer) oldu. Beraber Ankara’ya gidip geldik. Yataklı vagondaki kompartımanlarımızda seyahat ettik gece boyu. Filmden önce trenle sadece Eskişehir’e gitmiştim, onun dışında şehir içinde çok kullanırdım. Gerçekten de garların ve trenlerin insanda yarattığı bir hissiyat var ve o hissi bilenler, filmi izledikten sonra aynı duyguyla ayrılacaklar salondan. Pelin ve Barış Bıçakçı bu filmi, Ankara’nın ve trenlerin kendilerinde şairane duygular uyandırdığı insanlara, yalnız olmadıklarını göstermek için yazmışlar gibi geliyor bana.
– Bu film için saçlarınızı değiştirmişsiniz. Saç renginizi değiştirmiş miydiniz daha önce?
– Sadece bir yaz uçlarını boyatmıştım saçımın o hoşuma gitmişti, sıkıldığımda kestirebileceğim kadar bir şeydi. Filmde epey sarı bir balyaj yapıldı. Bittikten sonra kapatmak için uğraştım biraz. Ama bir film için tipimin değişmesi hoşuma gidiyor.
– Oyuncu olmaya özenen bir karakteri canlandırıyorsunuz. Siz oyuncu olmaya özenen biri miydiniz?
– Ben çocukken ‘oyuncu’ benim için tiyatrocuydu. Sürekli oyun izlerdik. Ve evet, sahnede olanlara, iyi oyunculara çok özenirdim. Yanlış anlaşılmasın ama televizyon dünyası daha başka bir dünya gibi gelirdi bana. Sanki bana, çevreme çok uzak bir dünya gibi. İyi oyunlara, oyunculara, tiyatro ekiplerine, onların içinde yer almaya özenirdim ben daha çok.