Birden karşısına ikiye ayrılan bir sokak çıktı. Sağa baktı yokuş yukarı bir ateş çemberi, sola baktı yokuş aşağı bir ateş çemberi, arkasını döndü ölüler gittikçe yaklaşıyor, ne yapacağını bilemedi. Yine de yokuş aşağı daha rahat kaçabileceğini düşünerek sol tarafa doğru ilerledi. Sokağın başını geçtikten sonra terk edilmiş bir araba karşısına çıktı, her şey gibi o da yanıyordu. “Yerdeki kozlar beni yakmıyorsa, herhalde bu da yakmaz.” diye düşündü, “Arabayı çalıştırabilirsem daha rahat kaçarım, zaten araba kullanmasını da az çok biliyordum, babam bana öğretmişti. Bir dakika babam mı? Doğru ya benim bir babam var, ailem var, kardeşlerim var, evim var, iyi de ben neredeyim peki? Ya Jane? Bunların hepsi bir kâbus mu? Gerçekten hâlâ bir kâbusun içinde miyim?” diye de zihnini kurcalamaya devam etti. Lâkin biraz fazla zaman kaybetmişti, bunu ise omzunda bir el hissedince anladı. Ölüler az daha onu yakalıyordu. Ancak üstündeki gömleğin düğmelerini koparıp, tekrar var gücüyle koşmaya başladı, az daha gömlek yerine onu alacaklardı. Hemen arabanın yanına geldi, ama o da ne? Camlardan kendi yansımasını gördü, ne üstü çıplaktı, ne kan ter içinde kalmış gibi gözüküyordu, ne arkasından gelen ölüler vardı, ne de herhangi bir yer yanıyordu. Tek gördüğü sokaklar, evler, arabalar, vs den ibaretti. Kafasını çevirip arkaya baktı ölüler duruyordu, tekrar arabanın camına baktı ölüler yoktu. “Kesin kâbus görüyorum!” diye düşündü, ama kâbusta olsa ölülere yakalanmak istemiyordu. Bu yüzden arabanın kapısını açmaya çalıştı ama açamamıştı, kilitliydi. O da hemen arabanın yanında uzaklaşıp sokaktan içeri daldı, bir iki dakika boyunca arkasına bile bakmadan koşmaya devam etti, sonunda karşısına koca bir duvar çıkmıştı, sağa baktı koca bir bina yanıyor, sola baktı üst üste duran yanmış parçalanmış onlarca araba, arkasına döndü baktı ölüler yaklaşıyor. Kaçacak yer yoktu, “Kapana sıkıştım?” diye düşündü..