Bana sorarsanız bu hikayenin asıl kahramanı Tekin. Hikaye her ne kadar da (ve hızla daha çok ) Gönül’ün yolculuğunu anlatsa da Tekin o kadar oyuncaklı ki izlerken ister istemez onun rotasında akmak istiyorsunuz. Onu affetmek, şiddete meylini anlamak, yaralarını sarışını hatta yerine yenilerini açışını da izlemek istiyorsunuz. Ya da ben istiyorum, sizi bilmem..
Altıncı bölümde Gönül, unuttu. Ancak Tekin hâlâ hatırlıyor. Evet, hastalıklı bir kararla “Ben senin kocanım.” dedi ve Gönül’ü bambaşka bir hayata hapsetti. Kendini de.. Üç aydır yaşadığı evin salonunda bir kanapeye kıvrılıp “Bana aşık olsun.” diye beklediği kadının her gün Gönül’den uzaklaşıp Jülide oluşunu izlemek kolay mıdır sizce?
Hikayenin yeni halinde Ahmet ile Tekin arasındaki farkı nasıl koyacağını da soruyorum Saylak’a, “Ahmet’i Tekin oynuyor, ben değil. Yani Ahmet, Tekin’in rol yapma kabiliyeti kadar var.” diyor.